go to home page

Au Bordel - Οι Άγιοι Έρωτες

 watch video here

Dance Group "I Danikoi" (2001 - 2004)
Concept Choreography Original Text Giannos Ntanakos
Assistant choreographer Natassa Franzi
Distribution Sofiana Kanta, Melina Kirtata, Maria Kontantaki, Natass Franzi, Athina Xatzigiannaki, Andrianos Katsouris, Spyros Kalantzis, Giannos Ntanakos, Pithon.
Set design Athina Xatzigiannaki, Giannos Ntanakos
Lighting: Giannos Ntanakos
Costumes: Konstantina Karampogia
Music Instruction: Giannos Ntanakos
Sound Design: Konstantinos Stratoudakis
VIdeo: Forg Production
Editing: Panos Polizos
Poster design: Zaxari Kaksira
Photography: Sissi Morfi
Production: Konstantinos Ntanakos

Production Supervisor: Manos Petousis
Communication Miroessa Metaxa

Original text by Giannos Ntanakos

Camelia

And yet
the flowers don’t go in the freezer
we will cook flowers to make
a garden in our liver
a garden that will be watered by our blood
and from every gesture that will be to us
favored by life and the people of the heart
will change the color of the flowers
the weather in our liver will depend on
the behavior of others and whatever dies from
this nature will be forgotten with the
lovers’ farewell.
The garden will be disappear with the eraser of shortages
the absurd absences so much death will
disappear and the latest death will come
to take us and make us angels and
It will be as if we were only memories in life
Our living life when we lived it was one
huge memory whose pieces were cut
absorbed by the unknown abyss yet not
did I came to understand what is abyss
the void that I felt I forgot you all I did not
ever exist I am dying alone

Καμέλια

Κι όμως

μα τα λουλούδια δεν μπαίνουν στο ψυγείο

θα μαγειρέψουμε λουλούδια για να φτιάξουμε

έναν κήπο μέσα στο συκώτι μας

έναν κήπο που θα ποτίζεται από το αίμα μας

και από κάθε χειρονομία που θα μας

προσάπτει η ζωή και οι άνθρωποι της καρδιάς

θα αλλάζει το χρώμα των λουλουδιών

ο καιρός στο συκώτι μας θα οφείλεται στη

 συμπεριφορά των άλλων και ότι πεθαίνει από

αυτή τη φύση θα ξεχνιέται μαζί με τους

αποχαιρετισμούς των εραστών.

Θα σβήνει ο κήπος με την γόμα των ελλείψεων

Τον αποτρόπαιων απουσιών τόσος θάνατος θα

σβήνει και θα έρθει ο πιο τελευταίος θάνατος

Να μας πάρει να μας κάνει αγγέλους και θα

Είναι σαν να ήμασταν μόνο μνήμες στη ζωή

Η ζωντανή ζωή μας όταν τη ζούσαμε ήταν μια

Τεράστια ανάμνηση που κόπηκαν τα κομμάτια

μας τα ρούφηξε η άγνωστη άβυσσος δεν

πρόλαβα να καταλάβω τι είναι άβυσσος

το κενό που ένιωθα όλους σας ξέχασα δεν

υπήρξατε ποτέ πεθαίνω μόνη

 

 ***************************************************************************************************

Eva

Since then I have only been wearing gold jewelry.
To remember this golden TSAF that I felt when the adventure began with
him, that would result in a life time relationship. Of course the situation of the actress
had processed. Thus, I was placing my craziness like a cushion on my lovers,
I felt relieved forever, the pain of loneliness was eradicated from my blood
And the river took it.
In its place a source of positivity sprang from my heart.
In every sad creature I met, I shone the light of optimism
Through my smile and the crimson crazy fingers with which I caressed it was
as if I dazled him and forfeiting his pain
Always loaded with the gold jewelry of the summer
I languish
But I languish madly happy
I will not ever again understand the word pain.
Probably when I was bit by pain
I became so blue that I fainted
And when I woke up I had passed to another life.
The feature of the new life
is that it has no death
no death exists.
When they loved Eva, they killed death.
Eva was crazily happy and lived so for many years.
from her heart, a source springs, the source of positivity.

ΕΥΑ

Από τότε φοράω μόνο χρυσά κοσμήματα.

Για να θυμάμαι αυτό το χρυσό τσαφ που ένιωσα όταν άρχισε η περιπέτεια μαζί

Του, που θα κατέληγε σε μια σχέση ζωής.  Βέβαια η κατάσταση της ηθοποιού

Είχε προχωρήσει. Πια ακουμπούσα την τρέλα μου σαν μαξιλάρι πάνω στους έρωτές μου,

Ένιωθα ανακουφισμένη για πάντα ο πόνος της μοναξιάς ξεριζώθηκε από το αίμα μου

Και τον πήρε το ποτάμι.

Στην θέση του μια πηγή θετικότητας ανάβλυζε από την καρδιά μου.

Σε κάθε λυπημένο πλάσμα που συναντούσα, του έριχνα το φως της αισιοδοξίας

Μέσα από το χαμόγελό μου και τα κρινένια τρελά ακροδάχτυλα με τα οποία το χάιδευα ήταν

Σαν να το μάγευα και να του στερούσα τον πόνο

Πάντα φορτωμένη με τα χρυσά κοσμήματα του καλοκαιριού

Μαραζώνω

Αλλά μαραζώνω τρελά ευτυχισμένη

Δεν θα ξανακαταλάβω την λέξη πόνος.

Μάλλον όταν με δάγκωσε ο πόνος

Έγινα τόσο μπλε που λιποθύμησα

Και όταν ξύπνησα είχα περάσει σε μια άλλη ζωή.

Το χαρακτηριστικό της καινούργιας ζωής

Είναι ότι δεν έχει θάνατο

Δεν υπάρχει πια θάνατος.

Όταν αγάπησαν την Εύα εξολόθρευσαν τον θάνατο.

Η Εύα τρελάθηκε από ευτυχία και έζησε έτσι για πολλά χρόνια.

Απ΄ την καρδιά της αναβλύζει μια πηγή, η πηγή της θετικότητας.

*******************************************************************************

The star

Eventually I die like an elegant, measured with all of the
Virtue of the world, the coordinates of my cut
is the secret of madness, the apex of aesthetics
To the point of magic, star, an elegant
architecturarly marvelled Star.


The psyche is the most dirty part of a human,
The most sensitive to dirt, an obvious stain.
The body is acquitted by death, the soul wishes
And exists so as to hope for a salvation.
I do not believe in the salvation of the soul, you do not have time
to clear such a depth as you do not happen to
suspect what it is.
Whatever it is it is also the other, the opposite of it.
And more, more.
Only God knows. The unknown that we cleanse
From the fear of evil.
The concept is not sharpened by common measures, there is no such sufficiency
Life is pain, misery, and above all, all of it together.
Injustice.
All that is, is what sweeps the pain:
The pleasure.
I live for the pleasure.

Το αστέρι

Τελικά πεθαίνω σαν ένα κομψό, μετρημένο με όλη την

Αρετή του κόσμου, η συντεταγμένες της κοψιάς μου

Είναι το μυστικό της τρέλας, το απόγειο της αισθητικής

Σε σημείο που να είναι μαγεία, αστέρι, ένα κομψό

Αρχιτεκτονικής αποθέωσης αστέρι.

Η ψυσή είναι το πιο βρώμικο μέρος του ανθρώπου,

Το πιο ευαίσθητο στη βρωμιά, ένας λεκές περιφανής.

Το σώμα αθωώνεται με τον θάνατο, η ψυχή εύχεται

Και υπάρχει για να ελπίζει σε μια σωτηρία.

Δεν πιστεύω στην σωτηρία της ψυχής, δεν προλαβαίνεις

Να καθαρίσεις ένα τέτοιο βάθος αφού δεν προλαβαίνεις

Καν να υποψιαστείς τι είναι.

Ότι κι αν είναι είναι και το άλλο του, το αντίθετό του.

Κι άλλο, περισσότερο.

Μόνο ο θεός ξέρει.  Το άγνωστο που το εξευμενίζουμε

Από το φόβο του κακού. 

Η αντίληψη δεν ακονίζεται με τα κοινά μέτρα, δεν υπάρχει τέτοια επάρκεια

Η ζωή είναι πόνος, δυστυχία και κυρίως, όλα αυτά μαζί.

Αδικία.

Το μόνο που υπάρχει είναι ότι γλυκαίνει τον πόνο:

Η ευχαρίστηση.

Ζω για την ευχαρίστηση.

 

************************************************************************************************